Η ζωή μας στις πλατφόρμες – Η νέα πραγματικότητα είναι εδώ...

Και όμως η βρετανική εφημερίδα «Financial Times» στην έκδοση Weekend στα τέλη του περασμένου μήνα προειδοποιούσε για το τι θα χρειασθεί να μάθει το Zoom από το ChatRoulette. Το Zoom – μαζί με τις Microsoft Teams, GoToMeeting, Skype for Business, ezTalks Meetings, StarLeaf, Cisco Webex – εκπροσωπεί το καθαρόαιμο επιχειρηματικό μέσο σε αντίθεση με το ChatRoulette, εκπρόσωπο μιας ανατρεπτικής, ελευθεριακής κουλτούρας στο Διαδίκτυο. Αν και έχουν περάσει χρόνια από τις μέρες δόξας του ChatRoulette, οι εταιρείες που διαχειρίζονται δημοφιλείς πλατφόρμες για video & audio conferencing, chat και webinars απέτυχαν να γιατρέψουν «παιδικές ασθένειες» που εξακολουθούν να επιβιώνουν προκαλώντας τρόμο στους χρήστες… Ο Tim Bradshaw, ένας από τους ειδήμονες του νέου τεχνολογικού σύμπαντος στο άρθρο του στους «FT Weekend» επισημαίνει: «Οι ανεπιθύμητοι και ακόμη και οι γυμνοί εισβολείς ήταν μια πρώιμη δυσλειτουργία που οι εταιρείες τεχνολογίας απέτυχαν να διορθώσουν…».

Με τον Covid-19 το ενδιαφέρον για virtual συναντήσεις μετατοπίστηκε από το πεδίο της προσωπικής επαφής, επικοινωνίας και ψυχαγωγίας στο καθαρά επαγγελματικό – επιχειρηματικό επίπεδο. Και η μετάβαση αυτή έφερε δράματα και μάλιστα μέρα μεσημέρι! Για παράδειγμα, στελέχη επιχειρήσεων – άνδρες και γυναίκες, managers υψηλών προδιαγραφών αλλά και νεαροί developers – χρειάστηκε να συστηθούν εκ νέου και αυτή τη φορά αφήνοντας στην άκρη τις περσόνες που χρησιμοποιούσαν κάνοντας chatting αλλά ακόμη και dating.

 «Ηταν ένα σοκ. Ξαφνικά μπήκαμε σε έναν επιταχυντή χρόνου. Ειδικά τις πρώτες εβδομάδες όλα ήταν ένα συνεχές «war room». Τα πάντα αναθεωρήθηκαν. Από τις προτεραιότητες μέχρι το είδος της δουλειάς. Ο ιός αλλάζει τις ζωές των ανθρώπων. Οι άνθρωποι αλλάζουν τις συνήθειές τους και κατά συνέπεια αλλάζει και η αγορά. Ιδέες, που υπό κανονικές συνθήκες θα ωρίμαζαν σε μήνες, ξαφνικά χτίζονταν σε μέρες. Πόσο χρόνο είχες για να προσαρμοστείς; Καθόλου, μάλλον. Κι αυτά έπρεπε να γίνουν από το σπίτι. Ημασταν εξοικειωμένοι με τα ψηφιακά εργαλεία, αλλά η «απαγόρευση κυκλοφορίας» μπέρδεψε τα πράγματα. Σε προσωπικό επίπεδο τις πρώτες μέρες η δουλειά έμοιαζε περισσότερη από ποτέ και έπρεπε να βάλεις όρια μεταξύ εργασίας και «ελεύθερου χρόνου». Υπήρχε όμως και κάτι ενδιαφέρον. Η ανάγκη για άμεσες νέες λύσεις οδήγησε – σε περιπτώσεις σαν τη δική μας – μεγάλες ομάδες από όλη την Ευρώπη να δουλεύουν από κοινού για τον ίδιο σκοπό. Ενα «call» το πρωί και ένα απολογιστικό το βράδυ. Και την επόμενη ξανά. Υπήρχε συνεργασία και πριν, ωστόσο η ένταση αυτών των ημερών και η ανάγκη για νέες λύσεις ήταν κάτι το διαφορετικό που σε παρακινούσε. Θα προτιμούσα πάντως να μην το είχαμε ζήσει».

Ο Νίκος εργάζεται στην Beat – την εταιρεία που διαχρονικά αποτελεί ένα από τα success stories πρώτης γραμμής για το ελληνικό οικοσύστημα καινοτομίας. Η Beat (πρώην TaxiBeat) εξαγοράστηκε από τη mytaxi, θυγατρική της Daimler Mobility Services GmbH (μέλος του Daimler Group)

Σίμος Βερβερίδης

«Η τηλεργασία ήρθε για να μείνει»

«Ο Covid-19 έφερε στην καθημερινή μας ζωή τις πλατφόρμες και εκείνες με τη σειρά τους άλλαξαν άρδην τον τρόπο της εργασίας μας. Η εξ αποστάσεως εργασία με βάση το σπίτι μας καθιερώθηκε στο «άψε – σβήσε», συμπαρασύροντας όλες τις ενστάσεις αλλά και τις αναστολές. Αν και η συνειδητοποίηση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της online εποχής μας είχε υπάρξει εδώ και αρκετόν καιρό και τα πράγματα ήταν σχεδόν έτοιμα προς εφαρμογή, βρίσκαμε αφορμές και δικαιολογίες για να βάλουμε τα σχέδια στην άκρη, για κάποια άλλη στιγμή.

Η στιγμή αυτή ήρθε μαζί με τον Covid-19 και η εφαρμογή δεν χρειάστηκε καν δεύτερη σκέψη. Hταν μονόδρομος. Η αλήθεια είναι ότι τα πάντα δοκιμάστηκαν στηn πράξη. Ακόμη μαθαίνουμε, εξερευνώντας καθημερινά το πεδίο των επιλογών ενός καινούργιου τρόπου εργασίας. Την ίδια στιγμή, αξιολογούμε και αποτιμούμε τα «υπέρ» και τα «κατά», τα «συν» και τα «πλην» των επιλογών που δοκιμάζουμε στην πράξη. Δεν υπάρχουν ακόμη standards. Τίποτα δεν έρχεται έτοιμο από κάποια βιβλιοθήκη. Εμείς σε καθημερινό επίπεδο διαμορφώνουμε τα εγχειρίδια χρήσης…

Σε κάθε περίπτωση, εξερευνούμε, δοκιμάζουμε, μαθαίνουμε. Για παράδειγμα, μεταξύ των προτεραιοτήτων μας βρίσκεται και η διερεύνηση των τρόπων και των μεθόδων online εξυπηρέτησης του κοινού καθώς στις νέες συνθήκες δεν είναι καθόλου εύκολο να βρεθείς με ένα group 30 μαθητών σε έναν χώρο ολίγων τετραγωνικών για να γίνει σωστά μια ξενάγηση face to face σε συλλογές και αρχεία. Πάντως, η τηλεργασία ήρθε για να μείνει. Σε κάθε περίπτωση το σπίτι μας θα γίνει το δεύτερο γραφείο μας, έστω και για κάποιες μέρες την εβδομάδα».

Ο Σίμος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης. Απόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του ΑΠΘ εργάστηκε σε ιδιωτικά δημοτικά σχολεία στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα. Το 2010 εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο. Σήμερα, είναι υπεύθυνος εκπαιδευτικών προγραμμάτων του London Metropolitan Archives (LMA)

Χρήστος Νικολούδης

«Απελευθερωμένοι από τη γραφειοκρατία»

«Κλεισμένοι στα σπίτια ή στα γραφεία μας, αποκομμένοι από φίλους ή σημεία κοινωνικής συναναστροφής. Απελευθερωμένοι όμως από τη γραφειοκρατία ετών, την άσκοπη μετακίνηση και το χάσιμο χρόνου. Επιχειρηματικές συναντήσεις χωρίς χαμένες ώρες μετακίνησης, ελαχιστοποίηση εσωτερικών συναντήσεων και έλεγχος της δουλειάς μέσω συστημάτων τηλεργασίας. Αν και στις startups υπήρχαν από πριν, πλέον ψηφιακές πλατφόρμες οργάνωσης, επικοινωνίας και διαχείρισης εγγράφων έγιναν ο κανόνας. Και τέλος, για πρώτη φορά ψηφιακό κράτος. Η ευχαρίστηση να μην περιμένεις στην ουρά μέρα παρά μέρα ή να μη χάνει ο εργαζόμενος ώρες, απλώς για μία υπεύθυνη δήλωση ή εξουσιοδότηση. Η υποχρέωση της δημόσιας υπηρεσίας να λάβει και να απαντήσει με mail. Κάποια από τα αυτονόητα πλέον θα μας μείνουν και θα γίνουν περισσότερα μόλις διαπιστωθεί η ευκολία τους».

Ο Χρήστος – υποψήφιος διδάκτορας στο ΕΜΠ – είναι ιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος της start-up Mantis Business Innovation, η οποία το τελευταίο διάστημα υλοποιεί το Εθνικό Μητρώο Νεοφυών Επιχειρήσεων στο πλαίσιο της κυβερνητικής πρωτοβουλίας Elevate Greece

Ελένη Φωτίου

«Τα δώρα της ψηφιακής «καριέρας»»

«Η ίδρυση της πλατφόρμας mamakita.gr στις αρχές του 2019 ήταν το επιστέγασμα της αλλαγής που είχε ήδη έρθει στη ζωή μου κι εγώ απλώς έπρεπε να την προλάβω. Είμαι διεθνολόγος με ειδίκευση στα ελληνοτουρκικά και εργαζόμουν ως ερευνήτρια στα επιστημονικά κέντρα του υπουργείου Εξωτερικών. Η full time εργασία γραφείου με προθεσμίες και το υψηλό επίπεδο πνευματικής διαύγειας που απαιτούσε ο χώρος σε συνδυασμό με τη γέννηση του τρίτου μου παιδιού δημιούργησαν πολύ πιεστικές συνθήκες.

Η δημιουργία της πλατφόρμας και η αρχή της ψηφιακής «καριέρας» μού χάρισε δύο μεγάλα δώρα. Πρώτον, τη γνωριμία και τη συνεργασία με δημιουργικούς ανθρώπους που πατάμε σε κοινά μονοπάτια. Δεύτερον, την ανεξαρτησία κινήσεων, και πάνω από όλα την ελευθερία που αποζητά ο καθένας να αυτοπροσδιοριστεί επαγγελματικά. Σου δίνεται η δυνατότητα να «δημιουργήσεις» το επάγγελμα που σου ταιριάζει και να καινοτομήσεις. Θυμάμαι που με ρώτησαν στις αρχές «και τώρα δηλαδή τι είσαι;». «Τώρα είμαι η Ελένη ολόκληρη» είχα απαντήσει αυθόρμητα. Μπορεί τώρα να εργάζομαι συνέχεια αλλά δεν δουλεύω ποτέ, καθώς δεν κάνω κάτι ξένο στη ζωή μου. Αυτή περίοδος, της πανδημίας, με βρίσκει να παρακολουθώ πολλές πλατφόρμες πέραν του mamakita.gr! Πλατφόρμες όπου πραγματοποιούνται webinars, άλλες που κάνουμε διαδικτυακά πάρτι με φίλους, τις πλατφόρμες που χρησιμοποιούν οι κόρες μου για τη διαδικτυακή τους εκπαίδευση, άλλες όπου σχεδιάζουμε με συνεργάτες μας νέα πακέτα και υπηρεσίες προσαρμοσμένες στις συνθήκες που έχει επιβάλει ο κορωνοϊός, στη λογική του ανεξάρτητου ταξιδιού (independent travel) σε απόμερες ομορφιές της χώρας μας».

Η Ελένη είναι συνιδρύτρια της πλατφόρμας οικογενειακού τουρισμού MAMAKITA Family Friendly Greece (www.mamakita.gr). Ζει στο Παγκράτι μαζί με τον σύζυγό της, τον δεξιοτέχνη στο κανονάκι Πάνο Δημητρακόπουλο, και τις τρεις κόρες τους

Βασίλης Πουλόπουλος

«Η ψηφιακή πραγματικότητα που μας επιβάλλεται»

«Αν και για τους ανθρώπους της τεχνολογίας ο ψηφιακός διαδικτυακός κόσμος σαν ένα «κοινωνικό σύνολο», αποτελεί γεγονός και δεδομένο για τουλάχιστον 1,5 δεκαετία, σήμερα βιώνουμε μια πραγματικότητα ψηφιακής κοινωνικής παρουσίας, η οποία πρακτικά μας επιβάλλεται, αφενός για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε την καθημερινότητά μας, αφετέρου για να μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε την εργασία μας. Προσωπικά μιλώντας, τα παιδιά μου εδώ και 5 χρόνια «συνομιλούν διαδικτυακά» με τα ξαδέρφια τους στο εξωτερικό καθότι με τον αδερφό μου και την οικογένειά του μπορούμε να βρισκόμαστε διά ζώσης 10-15 μέρες τον χρόνο. Αντίστοιχα, γνωρίζοντας από την πρώτη στιγμή ότι θα πρέπει να αποφύγουμε τις επαφές ακόμα και με τους κοντινούς συγγενείς, ζητούν να δουν τους παππούδες και τις γιαγιάδες στο Skype, όπως είναι φυσικό γι’ αυτά να συμβαίνει ακόμα και σε καθημερινή βάση (άνευ καραντίνας) αν για κάποιον λόγο δεν μπόρεσαν να συναντηθούν.

Στη δουλειά μου, κατανοώ απόλυτα την απουσία της αλληλεπίδρασης που υπάρχει στο αμφιθέατρο. Ακόμα ακόμα και στο κομμάτι των παρατηρήσεων προς τους «ανήσυχους» φοιτητές, που συχνά δίνει έναυσμα διασύνδεσης με το μάθημα – μάλλον για να μη σταματήσουν την επανάστασή τους – η απουσία είναι παραπάνω από αισθητή. Ομως, όπως σε καθετί στη ζωή μας, κρατάμε τα καλά και κοιτάμε μπροστά.

Δεν παραβλέπω την αύξηση κατά 100% της συμμετοχής των φοιτητών στις διαδικτυακές παραδόσεις οι οποίοι προφανώς για προσωπικούς και οικογενειακούς λόγους δυσκολεύονται να παρακολουθήσουν διά ζώσης. Δεν παραβλέπω επίσης την εκ βάθρων αναδιοργάνωση της ύλης για να προσαρμοστεί στην υπάρχουσα κατάσταση.

Υπάρχουν, βέβαια, και οι περιπτώσεις που το «νέο διαδικτυακό μας πρόσωπο» δεν έχει αντίκρισμα. Η δουλειά της προϊσταμένης της βιβλιοθήκης (η σύζυγος) είναι αδύνατον να πραγματοποιηθεί από απόσταση. Σε αυτή την πραγματικότητα θέλει πολύ μεγαλύτερη προσαρμογή, επίπονη και δύσκολη.

Η ζωή μας όμως, και κυρίως ο τρόπος αντιμετώπισης της νέας γενιάς (ακόμα και των πολύ μικρών ηλικιών των 5 και των 7) φαίνεται να είναι πιο ευπροσάρμοστη στην πραγματικότητα της online κοινωνικής ζωής. Θα κλείσω με το χτεσινό συμβάν της κόρης μου που έκανε Skype με τις φίλες της για να τους διαβάσει ένα παραμύθι. Για τα παιδιά η ζωή συνεχίζεται, και πράττοντας με γνώμονα τη νέα γενιά το ίδιο οφείλουμε κι εμείς».

Περισσότερα διαβάστε εδώ.